Kolczyk do ucha to plastikowy lub metalowy przedmiot używany do identyfikacji zwierząt gospodarskich i innych zwierząt.Jeśli kolczyk w uchu wykorzystuje technologię RFID (Radio Frequency Identification Device), określa się go jako elektroniczny kolczyk w uchu.Elektroniczne kolczyki uszne są zgodne z międzynarodowymi normami ISO 11784 i ISO 11785 pracującymi przy 134,2 kHz, a także ISO / IEC 18000-6C działającymi w paśmie UHF.Istnieją inne niestandardowe systemy, takie jak Destron pracujące z częstotliwością 125 kHz.Chociaż istnieje wiele kształtów kolczyków, główne obecnie używane typy są następujące:
Kolczyk w kształcie flagi: dwa krążki połączone przez ucho, z których jeden lub oba mają szeroką, płaską plastikową powierzchnię, na której szczegóły identyfikacyjne są napisane lub wydrukowane dużym, czytelnym pismem.
Kolczyk w kształcie guzika: dwa krążki połączone przez ucho.
Plastikowy klips do ucha: formowany plastikowy pasek, zagięty na krawędzi ucha i połączony przez niego.
Metalowy kolczyk do ucha: prostokąt z aluminium, stali lub mosiądzu z ostrymi końcówkami, zaczepiany na krawędzi ucha, z wybitym identyfikatorem.
Każdy z nich, z wyjątkiem typu metalowego, może posiadać chip RFID, który zwykle zawiera elektroniczną wersję tego samego numeru identyfikacyjnego.
Kolczyk w uszach zazwyczaj zawiera numer identyfikacyjny zwierzęcia (AIN) lub kod dla zwierzęcia lub dla jego stada lub stada.Nieelektroniczne kolczyki mogą być po prostu napisane odręcznie dla wygody rolnika (są one znane jako „etykiety zarządcze”).Alternatywnie ten numer identyfikacyjny (ID) może zostać nadany przez organizację, taką jak Stowarzyszenie Mięsne i Hodowlane (MLA). Elektroniczne etykiety mogą również zawierać inne informacje o zwierzęciu, w tym inne powiązane numery identyfikacyjne;takie jak kod identyfikacyjny mienia (PIC) dla nieruchomości, w których zwierzęta zostały zlokalizowane.W przypadku NLIS MLA przemieszczanie niektórych gatunków zwierząt gospodarskich (głównie bydła, kóz i owiec) musi być zarejestrowane w internetowej bazie danych w ciągu 24 godzin od przemieszczenia;i zawierać numery PIC nieruchomości, między którymi podróżują zwierzęta.Australijskie przepisy National Livestock Identification System (NLIS) wymagają, aby każde bydło było wyposażone w urządzenie RFID w postaci kolczyka usznego lub bolusa ze żwacza (cylindryczny przedmiot umieszczony w żwaczu) przed opuszczeniem posesji oraz zgłoszone do NLIS.Jeśli jednak zwierzęta są oznakowane do celów wewnętrznych w stadzie lub gospodarstwie, identyfikatory nie muszą być unikalne w większej skali.NLIS wymaga teraz również, aby owce i kozy używały kolczyków z wpisanym kodem identyfikacyjnym mienia.Te kolczyki i bolusy są uzupełnione dokumentami transportowymi dostarczanymi przez sprzedawców, które służą do identyfikacji i śledzenia.Podobny system jest stosowany w przypadku bydła w Unii Europejskiej (UE), przy czym każde zwierzę ma w każdym uchu dokument paszportowy i przywieszkę z tym samym numerem (patrz British Cattle Movement Service).Owce i kozy w UE mają przywieszkę w jednym lub obu uszach, na której znajduje się urzędowy numer ich stada, a także w przypadku stada hodowlanego indywidualny numer każdego zwierzęcia;jeden z tych tagów (zwykle po lewej) musi mieć chip RFID (lub zamiast tego chip może być noszony w bolusie żwacza lub na bransolecie).
Kolczyk można założyć za pomocą aplikatora kolczyka, jednak istnieją również specjalnie zaprojektowane kolczyki, które można nakładać ręcznie.W zależności od celu znakowania, zwierzę można oznakować na jednym uchu lub obu.Mogą istnieć wymagania dotyczące umieszczenia kolczyków i należy uważać, aby nie były one umieszczone zbyt blisko krawędzi małżowiny usznej;co może narazić tag na przypadkowe wyrwanie.Jeśli w danym kraju istnieje krajowy program identyfikacji zwierząt, ze względu na większe bezpieczeństwo i skuteczność lub jako wymóg prawny zwierzęta można oznaczać obojgiem uszu. Jeśli zwierzęta są znakowane do celów prywatnych, zwykle oznacza się jedno ucho.Australijskie owce i kozy są zobowiązane do posiadania czytelnych wizualnie kolczyków z nadrukowanym kodem identyfikacyjnym własności (PIC).Uzupełniają je dokumenty przewozowe dostarczone przez nadawców, które służą do identyfikacji i śledzenia.
Dostępne są bardzo małe kolczyki dla zwierząt laboratoryjnych, takich jak myszy i szczury.Zwykle są sprzedawane z urządzeniem, które przekłuwa ucho zwierzęcia i jednocześnie zakłada zawieszkę.Zwierzęta laboratoryjne można również zidentyfikować innymi metodami, takimi jak nakłuwanie uszu lub znakowanie (stosowane również w przypadku zwierząt gospodarskich), wszczepione znaczniki RFID (myszy są zbyt małe, aby nosić kolczyk w uchu zawierający chip RFID) oraz barwnik.
Inne formy identyfikacji zwierząt
Często występują świnie, bydło i owce przeznaczone ze szczypcami, które wbijają w ucho zarejestrowane znaki właściciela i / lub wiek. Klaczew dużych gospodarstwach zajmujących się hodowlą koni mają przymocowaną do paska na szyję plastikową przywieszkę w celu identyfikacji;dzięki czemu ich uszy są wolne od nacięć.Krowy mleczne są czasami identyfikowane za pomocą zapinanych na zapadkę plastikowych bransoletek na kostkę zakładanych na pęcinie w celu ich kontroli podczas dojenia;jednakże wymagania NLIS dotyczą bydła - w tym zarówno bydła mlecznego, jak i wołowego.Częściej kolorowa taśma elektryczna jest używana jako krótkoterminowe identyfikatory kostek u zwierząt mlecznych, aby określić, kiedy z jakiegokolwiek powodu nie należy doić jednego strzyka.Gryzonie laboratoryjne są często oznaczane kolczykami w uszach, wycięciami w uszach lub wszczepialnymi mikroczipami.
National Livestock Identification System (NLIS) Australia, dawniej używano przywieszek z ogona bydlęcego do identyfikacji mienia i deklaracji użycia hormonów.
